Decyzja o terapii par/małżeństw jest jedną z ważniejszych, którą podejmują partnerzy w fazie kryzysu ich związku po nierzadko bolesnych doświadczeniach niepowodzenia w osiągnięciu stabilności i bliskości we wzajemnych relacjach. Moment rozpoczęcia terapii ma wpływ na poziom zaangażowania każdego z partnerów w proces terapii, a tym samym jej efektywność. Dla każdego z partnerów indywidualna gotowość do podjęcia terapii może znacząco się różnić co sprawia, że praca nad problematyką z jaką się zgłaszają może okazać się poważnie utrudniona, a niekiedy wręcz niemożliwa. W takich też warunkach wyjściowych para próbuje znaleźć odpowiedni czas, miejsce oraz przede wszystkim osobę terapeuty, która w założeniu będzie im towarzyszyła w procesie zmiany jaka ma się dokonać w układzie ich wzajemnych relacji.
Kiedy para zdecyduje się na podjecie terapii, wówczas spotyka się na konsultacjach,w trakcie których omawia się specyfikę zgłaszanych trudności oraz oczekiwania każdego z partnerów odnośnie terapii i terapeuty. Podczas pierwszych konsultacji terapeuta stara się poznać historię pary, sposoby funkcjonowania każdego z partnerów w układzie partnerskim, ich wzajemne oczekiwania, obawy, dążenia. Naturalnym zatem jest, że para może usłyszeć od psychoterapeuty pytania o wiek, stan rodzinny, zawód, sposób spędzania wolnego czasu ect. Dodatkowe znaczenie mają okoliczności w jakich para podjęła decyzję o terapii oraz sposób w jaki każdy z partnerów określa problem, z którym zgłaszają się do terapii, a także dotychczasowe sposoby radzenia sobie pary w podobnych sytuacjach. Podczas konsultacji dyskutowana jest kwestia motywacji każdego z partnerów do udziału w terapii, ewentualnych przeciwwskazań do jej podejmowania lub wskazań do podjęcia przez jednego lub obu parterów terapii indywidualnej. Po zakończeniu tego etapu terapeuta zawiera z parą tzw. „kontrakt terapeutyczny” czyli ustala zasady przebiegu i organizacji procesu terapeutycznego oraz jego cel. Ustalane są wówczas takie kwestie jak terminy i długość sesji terapeutycznych, sposoby kontaktowania się z terapeutą, odpłatność za sesje, poufność terapii i ewentualne odstępstwa od niej.
Kiedy kontrakt terapeutyczny zostanie zawarty rozpoczyna się właściwy proces terapii, którego czas trwania zależy od problematyki pary i ich potrzeb. Formalna struktura terapii par to regularne sesje terapeutyczne, które trwają zwykle 50 minut, raz w tygodniu. Zakończenie terapii zwykle ma miejsce wówczas kiedy para uzna, że osiągnęła określony na wstępie i urealniony cel terapii.
W trakcie trwania terapii par zwykle obowiązują pewne zasady umożliwiające jej prowadzenie, sprowadzają się one do tego by partnerzy mieli możliwość swobodnego wypowiadania się i nie przerywali sobie nawzajem. Niekiedy okazuje się to trudne, zwłaszcza w początkowym etapie pracy, kiedy każdy z partnerów pozostaje skoncentrowany na własnych poglądach, oczekiwaniach i stanowiskach. Ważne również jest by każde z partnerów mówiło o własnych emocjach, potrzebach i nie wypowiadało się w zastępstwie tego drugiego. Prowadzić to może do nierównego zaangażowania się w proces terapii oraz licznych zniekształceń, które utrudniają zrozumienie istoty problemu, z którym zgłasza się para. Wydaje się być również oczywiste, że pomimo silnych emocji, nierzadko wzburzenia jakie towarzyszy parom podczas terapii wzajemne ubliżanie sobie, znieważanie lub inne pośrednie formy agresji są wykluczone. Nie przestrzeganie tych zasad uniemożliwia prowadzenie procesu psychoterapii i może być podstawą do jego przerwania. Zasady te właściwie odnieść można nie tylko do sytuacji terapeutycznej, ale każdej w której dochodzi do spotkania i komunikacji między ludźmi.
Podstawą każdej psychoterapii jest zasada poufności. Oznacza to, że pacjent jest prawnie zabezpieczony przed ujawnieniem przez psychoterapeutę trzeciej stronie (także np. organom wymiaru sprawiedliwości, innym klientom czy terapeutom) tego, co wie z sesji terapeutycznej. Każdego psychoterapeutę obowiązuje tajemnica zawodowa, co oznacza, że nie może on przekazywać jakichkolwiek informacji na temat osób w niej uczestniczących oraz jej przebiegu. Obowiązkiem każdego terapeuty jest zatem chronienie pacjenta przed ujawnieniem jakichkolwiek okoliczności związanych z terapią.
Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja, w której życie i zdrowie pacjenta lub innej osoby jest zagrożone, wówczas obowiązkiem terapeuty jest powiadamiać stosowne służby o istnieniu tego rodzaju niebezpieczeństwa.
Innym odstępstwem jest sytuacja kiedy zachodzi konieczność konsultacji terapeuty z innym specjalistą z zakresu ochrony zdrowia, u którego pozostaje w leczeniu jeden lub oboje partnerzy. Kolejna dotyczy poddawania przez terapeutę swojej pracy superwizji, czyli rodzaju konsultacji, nadzoru u bardziej doświadczonego terapeuty mającego status superwizora.
Tego rodzaju sytuacje każdorazowo omawiane i analizowane są przez terapeutę z pacjentami.
